کد مطلب:29661 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » اعتقادات

امامت پيامبر اكرم(ص) أفضل است يا رحمت ايشان؟

گرچه پاسخ سؤال روشن بوده، ولي همان طور كه مي دانيم و در قرآن كريم و بعضي از روايات به آن اشاره شده است، امامت و رهبري تنها يك مسئلة ديني و تشريعي نيست، بلكه مجموعة جهان آفرينش و تكوين را نيز زير بال و پر خود گرفته است. همان طور كه خداوند بزرگ، امام كلّ جهان هستي و مجموعه هاي مختلف آن بوده و همة آن را رهبري و هدايت و تدبير مي كند، پيامبر گرامي(ص) نيز امام و رسول خدا(ص) براي كلّ جها هستي و مجموعه هاي مختلف آن است. قرآن مجيد نيز اهميّت خاصي براي امامت قائل است و آن را آخرين مرحلة سير تكاملي انسان شمرده كه تنها پيامبران اولوالعزم به آن رسيده اند، چنان كه در سورة بقره مي خوانيم: به يا آور هنگامي كه پروردگار ابراهيم(ع) او را با وسايل گوناگوني آزمود، و او آزمايش خود را كامل كرد (و از عهدة آن ها برآمد)، خداوند به او فرمود: من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم، ابراهيم(ع) گفت: از دودمان من (نيز اماماني قرار ده)، خداوند فرمود: پيمان من - يعني امامت - هرگز به ستمكاران نمي رسد، (و تنها آن گروه از فرزندان تو كه پاك و معصومند، شايستة اين مقامند).[3]

مقام امامت با مقام نبوّت در بسياري از موارد جمع مي شود، و پيامبر اولوالعزمي چون ابراهيم(ع) به مقام امامت مي رسد، و از ان روشن تر جمع مقام نبوّت و رسالت و امامت در شخص پيامبر خاتم(ص) است. نيز ممكن است مقام امامت، از نبوّت و رسالت جدا شود، مانند امامت امامان معصوم(ع) كه تنها وظيفة امامت را بر عهده داشتند، بي آن كه وحي بر آن ها نازل شود، در نهايت امامت از نبوّت و رسالت بالاتر است، كه امام باقر(ع) در روايتي در كتاب كافي، جلد اوّل، صفحة 175 به آن اشاره مي كند.

اما در مورد رحمت، قرآن كريم مي فرمايد: و ما ارسلناك الاّ رحمةً للعالمين؛[4] تو رحمتي هستي كه به سوي همة جماعت هاي بشري ارسال شده اي. دليل اين كه گفتمي همة جماعت ها، زيرا جمع عالمين با الف و لام است. علاوه بر اين كه مقتضاي رسالت، خصوصاً رسالت پيامبر اكرم(ص) همين است. اما اين كه چطور رحمت براي همة اهل دنيا است؟ جهتش اين است كه پيامبر اكرم(ص)، ديني آورده كه در اخذ به آن سعادت اهل دنيا در دنيا و آخرتشان تأمي است. پيامبر(ص) رحمت براي اهل دنيا است، از جهت آثار حسنه اي كه از قيام او به دعوت حقه اش در مجتمعات بشري به راه افتاد. اگر وضع زندگي بشر آن روز را قبل از اين كه آنجناب مبعوث شود، در نظر بگيريم و با وضعي كه پس از قيام او به خودگرفت، مقايسه كنيم، كاملاً روشن مي گردد.[5]

امامت، لطف و رحمت الهي است و در مقايسه با رحمت و ساير اشيا حتي از نبوّت و رسالت طبق فرمايش امام باقر(ع)[6] افضل و برتر مي باشد و آخرين مرحلة سير تكاملي انسان شمرده شده است.





[3] بقره(2) آية 124، آيت الله مكارم شيرازي، پيام قرآن، ج 9، ص 25 - 29، با اقتباس و تلخيص.

[4] انبياء (21) آية 107.

[5] ترجمة تفسير الميزان، ج 14، ص 494، نشر بنياد علمي و فكري علامه طباطبايي.

[6] كافي، ج1، ص 175، حديث دوم، به نقل از ميزان الحكمه، ج 1، ص 117، حديث 803.